Taniec

 

 

 

ułożyłem kompozycję

z liści jesienią zebranych

kasztan z dnia na dzień
zrzucał swoje szaty

Sens istnienia

Spoglądamy w czeluści oceanu,
intensywność błękitu topieli mrocznej
to niczym wędrówka cienia, on gdyba
nad sensem istnienia rzeczywistości.

Gonitwa myśli niczym gra świateł
czasoprzestrzeni, nieokiełznanej,
wszak filozofia płaszczyzną wspólną
aby harmonia w masach istniała.

Czy kaznodzieja z jadem na ustach
te złote refleksje nam tu rozważy,
może persona na wyższym szczeblu
hierarchię zniży do stóp śmiertelnika.

Każdego dnia patrząc w horyzont
myśl ta przewodnia być nam nie daje,
ktokolwiek z ziemi jest oświecony
ten tak niewiele wysiłku wnosi