Nawrócony

Uderzam jak błyskawica

kolejny tekst na tapecie lśni,

nie zamieram, nie jeszcze, nie,

choć bywało źle ja nigdy nie poddałem się.

A ty gdzie jesteś no powiedz,

na dnie, w piekle

czy nieba sięgasz gwiazd?

W tym szarym życiu tak łatwo dziś pogubić się,

odejść od wiary i zamienić w proch.

W milczeniu napisać własny nekrolog

na ścianie tam, gdzie tylko zapomniani są.

Spadałem wolno nie słuchałem rad,

któż może zmienić buntownika, blues,

anarchia, a w sercu dziki szał.

Bywałem tam gdzie diabeł nigdy nie śpi,

a noc bez końca wiecznym balem staje się.

Nadszedł moment,

tak to była jedna z miliona chwil,

gdzie myśli w proch przeważnie obracały się.

Olśnienie czy chęć zmiany,

myślę chyba to i to.

A dziś walczyć dalej chcę,

nie poddam się,

ostatnich kart z życia już nie oddam,

z wiarą w Boga

do przodu.

Niemożliwe takie słowo nie istnieje.

Zdjęcie: Deon

Uciekam

Odkurzam myśli schowane w orzechu,

zamieniam te krótkie zdjęcia

w większą zdań symbiozę.

Czasem w umyśle panuje mrok,

lecz światło tam doń ciągle powraca;

u schyłku drugiej dekady wieku

ja wracam ciągle do lat młodości.

Pierwszych miłości,

przygód,

przyjaźni,

tylko wspomnienia mi pozostają,

gdyż ciało i umysł z roku na rok

jak kora dębu grubszą się staje.

I za nic w świecie nie chce spowolnić,

choćby o milę,

choćby o krok,

tylko w tych strofach na moment uciekam

hen tam wysoko byle do gwiazd.

Umysł mój karmią sonaty Chopina

i słowa na kartce dane na świat.

Zdjęcie: Escape Koszalin

Obudzić ludzi

Krzyczeć chcę,

zdeptać w proch, ludzkiej wiary brak,

rośnie gniew.

Niezmierzone wszak są granice,

gdy bezsilność za serce chwyta cię w każdy dzień.

Nadchodzi zmierzch za oknem mego miasta,

spacer nie taki jak kiedyś gdyż za rogiem wciąż czai się zło.

Tłuczone szkło, ktoś martwy pada,

odchodzę, a łzy miesza stłamszony lęk.

Włączam telewizje,

refleksje nad śmiercią,

głodem,

zakłamaniem elit.

Ile jeszcze będzie to trwać,

my albo oni,

czarny czy biały,

katedra czy meczet?

Nie to nie dla mnie,

uciekam,

uciekam na łąki pełne kolorów

do granicy tęczowych snów

tam gdzie wolny będę wnet.

Bez zakłamania

z jedną talią w dłoniach moich,

zapytasz jaką?

Tak tą jedyną,

tą która ze światem wygrywa.

Zdjęcie: Science ABC

Persona non grata

Za prawdę wieszcze łzami zapłacą,

za dobro prześladowcy słowami zranią,

za milczenie nagród w niebie nie dają,

za obojętność wiatr nas w ciszę oddali,

za myśli prawdziwe skazani na szafot.

Tak to o nich,

niechcianych, niepożądanych

już za życia

na śmierć i zapomnienie

skazanych.

Nastała cisza,

a słów kilka na pergaminie

zasnęło, atrament wysechł

zgasnął jak świecy płomień.

Lecz ty nie odchodź

na zawsze pamiętaj

na wieki wieków.

Zdjęcie: PhraseHQ.com

Ból

W sercu na dnie skryty ten diament,

oszlifowany ze skaz ludzkiego fermentu

w głębinie, tam na skraju duszy

żal płynie strumieniem do ludzi.

Nie poznany wieszcz ni myśli jego

ukrył na dnie cząsteczkę własnego ja,

wciąż zbuntowany, ale powoli umiera

tak jak mrok spędza z powiek jego.

Pyłem wszak wszyscy jesteśmy

od narodzin świtu, aż po pełnię księżyca,

jeden na polu walki sukces odnosi,

inny z porażką codzienności się godzi.

I choć klepsydra nie każdemu równo odmierza,

tak przyjdzie wszystkim zdać ten rachunek.

Czuję bliskość aniołów, ale i mroku czeluści

to jak iść w trakcie burzy piorunów trzask.

A ja ty, my, oni pośród milionów łez

skąpani w deszczu bez parasola tak podążamy,

pokolenie oceniać będzie za stosy słów

lub brak ich na końcu przy brzegu tęczy.

Tam gdzie wszyscy kiedyś

odnajdziemy własne niebo...

Zdjęcie: Youtube

Powrót z Germanii

Szlaki splamione ludzką krwią,

poprzez lasy i łąki

z piekła powrót do macierzy.

Tak my legiony Cezara ci niezwyciężeni,

płomienie w sercach, lecz krew na rękach,

jedynie śmierć ostoją dla dusz naszych.

Kto kiedyś walczył,

kto na płaszczu hańby spoczął

ten wie jak ciężki oddech sumienie dotyka,

zniewala.

Idziemy dalej zbrukani

przez lud uwielbiani,

prymitywne istoty

przypadkowo ludźmi nazwane.

A w domostwach północy

łzy matek i córek,

gdyż śmierć dosięgła jak czarna plama

Arian ostatnich ostałych,

północ zachwiana, północ przegrana.

Nic tylko szum

po bitwie, cisza.

A my podążamy

ku Galii,

ku Iberii

sumienie zamarło,

obce nieznane.

Gdyż dla nas tylko

zwycięstwo powrót na laurach

miał sens,

ukoił gniew.

Spojrzenie do tyłu

i żal pokutny

nikt o tym nie myślał,

nie współczuł,

nie my, nie oni.

Odchodzimy

w niepamięć uczuć własnych

na skraj,

na dno,

na śmierć.

Zdjęcie: magistra-historia.sk

Księżycowa noc

Poświata księżycowa okryła blaskiem atrium,

spoglądam w Twoje oczy, płomienie co w nich tak kryjesz.

Ujrzałem pożądanie pod maską niewinności,
niczym Afrodyta kusisz szlakiem nieba.
Chcę Cię odkrywać, podążać jak po mapie,
każdy skrawek Twojego ciała w rozkoszy poznawać.
Nie ma dla nas granic, one nie istnieją,
splot naszych ciał w euforii chce krzyczeć.
Pragnę dziś spijać krople tak namiętnie,
nie bacząc na nic, ukoić zmysły ekstazą uniesień.
Niechaj ten księżyc świeci dziś dla nas,
miłość nieodkryta, to miłość nieznana.

Zdjęcie: Ambrozja 

Ludzie bez twarzy

Idziesz trotuarem wpatrzony w tłum,

cienie mijają cię obojętnie,

tak wmieszany w tunelu dworcowym
rozmyślasz dokąd to wszystko zmierza.

Ile jeszcze w ludziach jest obojętności,
gdzieś w tobie czai się gniew i bezsilność?
Nie oglądasz już wiadomości sensu brakło,
wszędzie na każdym kroku czai się śmierć.

Skryty pod kapturem nie oglądasz się za siebie
i znów znicze zapłonęły na jednej z ulic.
Nikogo nie było, nikt nie pomógł
a to była chwila ułamek sekundy.

Kolejna ofiara zwierząt zwanych przez przypadek ludźmi,
ktoś spyta gdzie był nasz Stwórca?
Lecz on cierpliwie czeka na przebudzenie,
nie wszystkich zbudzić się da.

Kolejny raz wyrzucasz złość w kartki biel,
ile damy radę, ile jeszcze to wszystko będzie trwać?
Apokalipsa nadeszła już dawno jeszcze za żywota naszego.
Spójrz za okno, spójrz na telewizor.

Nigdzie optymizmu nie widać, nie słychać
i tylko czasem ptaki za oknem
przypominają, iż nie wszystko jest złe,
a więc kolejne kartki i strofy płyną.
Nie to już nie jest poezja.

Zdjęcie: athina984.gr