Droga do arkadii

 w poszukiwaniu drogi do arkadii

przemierzamy bezkres dolin i szlaków
królestwa niezbadanych namiętności
miłości i smutków co w zamian łzy wydają

każdy nasz krok rzeźbi aurę czasoprzestrzeni
paletą barw licznych jak u skrzydeł motyli
z finezją krocząc pochodem ku światłości
smagają nas wichry ku urwisku beznadziei chcą zrzucić

toczymy bitwy wojaże nie znając kresu egzystencji
serce w epicentrum między dobrem a złem kruszeje
w odwiecznym chaosie co rzeczywistość z sobą niesie
odnajdujemy cząsteczki które równowagę przywracają

i tak mijają godziny całe miesiące lata
my wciąż czekamy na zwiastun świtu symbol szczęścia
a nie bez obaw źrenice zamknięte
gdyż każdy z nas wie czym jest życie

W zwierciadle ciszy

 

 

 

 

Posłuchaj szeptu,

odkryj w sobie miłość do sztuki

i niechaj to pióro na pergaminie

zatańczy prozą czy wierszem.

 

 

Delikatnie ze słów utkanym,

nie ważny czas ani miejsce,

ta jedna chwila przyniesie szczęście,

błogostan duszy.

 

 

Nic więcej,

nic mniej,

a cisza co w nas pozostanie

odbita w lustrze

lśnić będzie

niczym szlachetny diament.

Jesienna refleksja

szum liści
jesień przybliża
zamyka drzwi
na ciepła promienie
i cóż i nic

kilka złotych łez
poblakły wspomnienia
bo jak nie dotknąć owocu kasztana
co zagubiony w parkowych alejach
i nie rozmyślać

ach życie
gdzie nas prowadzisz
czy za zakrętem będzie inaczej

szalem tuleni wieczorną porą
spijamy eliksir rozterek dnia
który przemija
flirtuje z nami

a my jak te liście
odpływamy 

bocianie gniazda 

Mauzoleum hipokryzji

kartki krzyczą gniewem
na pióra hipokrytów
tych co fałszem prawdę okryli
czarna kurtyna zapadła
za nią stado innowierców
w imię kruszców
w imię diabła

NIE CHCĘ WAS ZNAĆ

zdrajcy idei
gdzie schowaliście szlachetność
zbudowane cokoły
na cześć waszą
tam biegniecie
pokłony wam oddawać
czcić tego właśnie pożądacie

GNIEW ROŚNIE

nic nie znaczycie
czciciele nauk zdradliwych
faryzeusze
wasze krople atramentu
słone jak deszcz
wartości schowane
na dnie serca
kamieniem zwane