Pomiędzy piekłem a niebem

Stąpamy po cienkim lodzie we mgle,

szare cienie w bezbarwnej codzienności;

korowód postaci podążających w dal

od światła niewinności po cmentarne epitafium.

Zamknięci w koszmarze palety mroku,

gdzie słońce tylko czasami uśmiech posyła.

więźniowie grzechu raju Adama

w kajdanach niemocy padołu świata

Każda kropla dobra nadaje nadzieję,

krystaliczny, nieskalany obraz wyobraźni,

tak trwamy od trzech tysięcy lat

oczekując królestwa niebieskiego.

Wiara jest potęgą czystości serca,

azymut wybrany przez każdego z nas.

Od nieba do piekła bram prochem żeśmy

w zwierciadle skrzywionym uniżeni,

a tych którzy w mrocznym świecie zgubieni

Panie Nasz ramieniem chroń.

Zdjęcie: shdwslayer.deviantart.com

Płomień nieba

U podnóża złoconych pokłosiem gór

ujrzawszy macierzy moich bliskich dal,

głębie chmur nieboskłonów połacie,

atrament słowa w czyn zamienić czas.

Zapłonął pył na tle mapy wszechświata,

wszak zwierciadłem duszy ogień, ten wzniecać

próżne są świty wiosennych złudzeń,

gdy mrokiem zakryte pejzaże myśli.

Spektakl ten zrodził serca harmonię,

otworzył niebo wrót, dobrą ostoję,

a gdy dzień kończy chwil swoich nastanie

przy tańcu świerszczy sen mnie ogarnie.

Zdjęcie: portalgorski.pl

Do upadłego

Przemierzam krainy wiecznej fantazji,

zmęczony bezkresem lądów nieznanych.

Stosy słów wyrzucanych namiętnie na wiatr

niech płyną w czasoprzestrzeń ulotną.

Pierwotne zamysły mojej świadomości,

brakiem logiki zakłócają synapsy.

Korowód wyblakłych pejzaży niechcianych

bez rewolucji, umysł skanduje.

Z każdym obrazem odurzam orzech

namiętnością kochanka jednej nocy,

księżyc wysoko uśmiech wysyła

a ja samotny w pościeli zostaje.

Zdjęcie: aquariuslearning.co.id

Omen

W zagajniku brzóz wiosną zrodzonych,

pożegnałeś krótkie żywota istnienie.

Schizma zakłóciła logiki zamysły,

odegrałeś ostatni spektakl na tej scenie.

Pierwotnie serce niewinne jak kryształ,

w klepsydrze piachem grzechu zbrudzone.

Bycie pod krzyżem nie dla ciebie wszak stworzone,

wybrałeś Judasza, ciche ukojenie.

Matki krwawych łez nie żal ci było,

dziś w otchłań dusza twa zabrana.

Nie martw się nikt nie zapamięta

spalonych na proch w krainie cienia.

Zdjęcie: Tapety na pulpit

Cmentarne widziadła

W północnej mroku porze

księżyc uśmiechem wita grzesznika,

legendy jak nietoperze krążą w otchłani.

W tę noc rozpaczy pochodem

suną aleją cmentarza

postacie wyblakłe, niezwykłe

oblicza w kapturach, bliznami zakryte.

Nie dla nich świt

ni światło poranka,

dawno skazane świata cieni wygnani

za to, że żyli i z chorobą przegrali.

Dżuma uciekaj,

spal sumienie na proch,

dżuma nie tykaj,

kapłani z ambon wołali

za grzech to wszak kara,

uciekaj.

I tylko szczury na wąskich trotuarach

brudem odziane

wolności większej niż oni

zaznały.

Zdjęcie: www.polityka.pl

Okno życia

Spoglądasz za siebie,

przerażenie oraz płacz.

Ty wiesz, nie kryjesz łez,

nie obwiniaj ciągle się.

Miałaś kiedyś szczęśliwy dom,

rodziców dłoń.

A dziś sama płyniesz przez świat,

zostawili ludzie, zostawił on.

W głębi serca kochasz ją,

Julia tak ma na imię.

Nie miałaś wyboru,

nikt nie dał drogowskazu.

Ból rozrywa serce twe,

oglądasz się za siebie,

zaraz ją zabiorą,

przeklęty los.

Czy będzie szczęśliwa?

Pytania zadajesz.

A może wrócić na start,

wyrwać z obcych rąk?

Jedna decyzja,

klamka zapadła.

Ona w innym domu,

a ty walczyć musisz,

przegnać zły los.

Zdjęcie: fluidforward.com