W krainie niezmierzonych myśli

Gwiazdozbiór świateł
ubrał połacie nieba
od szczytów gór południa
po kres nieznanej północy.
Magiczna noc spać nie daje
otwiera wrota, głębinę wyobraźni,
królestwa niezmierzonych myśli
od mądrości po szaleństwa skrajności.
Świece płoną gdy pisze,
niepokój w sercu miewałem,
zniknął jakby nigdy nie istniał
choć pamięć go broni w ukryciu.
O tempora o mores,
uciekam w krainy wschodniej aury,
przemierzam starożytność
od Egiptu, aż po Persję.
Wzburzone piaski wielkiej pustyni
zakryły pradawne świątynie,
a dziś w noc tą niezwykłą
odkrywają posągi wieczności.
Ruiny pamiętają władców,
wibracje tancerek przy ogniu,
widzę te obrazy historii pradawnej.
Oddany w nurt rozmyślań,
pejzaże podążają za mną
od pełni księżyca po blady świt,
gdy pierwszy kur zapieje
odejdą w zapomnienie.

Zdjęcie: history.com

Bezdomni cz. 2

Zostawili na pastwę życia,

a ty nie masz już sił.

Ile razy kłody te

będą ci rzucali?

Podążasz samotnie

poprzez istnienie,

a każda aleja

niesie tylko cierpienie.

Noc bardzo długa,

a ty samotnie na klatce,

chłód przez kurtkę

przyjmujesz jak wyrok.

To wyliczanka

dziś padło na ciebie,

przeklęty los

rozdał ślepe karty.

Woń alkoholu,

mdły zapach tytoniu,

codzienność okupiona

brudem grzechu.

Lecz nie jesteś sama

na planecie, są was miliony

nikt nie poda już ręki,

odchodzisz niechciana.

I tylko zwiędła róża

na epitafium pamięci

świadcz, że byłaś,

żyłaś, odeszłaś.

Autor zdjęcia:  www.imaginingamerica.org

Z prochu powstałeś

Z prochu powstałeś...

człowiek,
męstwo,
odwaga,
wróg,
dzicz.

Po bitwie mgła otuliła obraz zniszczenia,

krajobraz krwią stosów ciał malowany.

W powietrzu woń śmierci

gdzie książęta, królowie

w swoich zdobnych namiotach,

skąd niedoli mężów pola

nie widać,

nie słychać,

łez ronić nie wypada.

W modlitwach kapłanów

zagłuszą sumienie.

A ty mężu z odsieczą przybyłeś,

oręża zdobyłeś

miecza połyskliwego-

tak, iż w stali życie wrogów

odbite niczym w zwierciadle.

Odwaga w szarży,

aby rodziny pieczęci hańbą nie splamić,

padłeś.

Świt witany deszczem,

słone krople z nieba

obmywają dramat,

pole bitwy, amfiteatr

jednego spektaklu

marionetek

w rękach możnych tego świata.

Ich los przesądzony,

po zgiełku umierania

nastała cisza

z mgłą, najwaleczniejsi

podążają w wieczność.

Autorzy wiersza: Dave Ventor i Jarek Pol Saj

Zdjęcie: Wyborcza Kraków 

W sidłach diabła cz 3

I nadszedł czas walki, to chwil parę,

sekund, nie tysiąca z gwiazd garściami branych.

Nie dr Jekyll i nie mr. Hyde,

lecz prosty szary człowiek.

I nie mieczem, lecz wiarą,

a kto zwątpił w feniksa powstanie,

temu na zawsze strofy w pył obrócą,

bo słowa z Pisma na zawsze bliskie,

ale dziś już wiem jak łatwo upaść.

Zdjęcie: Fakt

W sidłach diabła cz. 2

Napiętnowany już za życia,

przeklęty przez tych, których tak kochał,

nieuchronnie zmierzał ku przepaści-

hen dal w stronę tych kilku skał.

Klown w amfiteatrze, lecz suflera zabrakło

z prawdą się zmierzyć z własnymi słabościami,

ale jak

pytania zadawał.

Anioły, które chroniły jakby znikły

rozmyte we mgle

i szukać ich próżno choć w modlitwie o nie tak prosił,

czymże tak opętany,

iż ból nie w ciele, lecz w duszy doskwiera...

Zdjęcie: Fakt

W sidłach diabła

Na drogach ciernistych krzewów

zbierałem wspomnienia, te obumarłe

z ran powstałych na froncie istnienia.

Serce splamione przez woń Babilonu

przez nozdrza do serca i duszy.

I tak krwawiłem a klęska za klęską,

chciałem nie mieczem, lecz słowem

prawdę objawiać.

Tak tę, którą tak niedawno wielbiłem

i minął czas choć nie pokolenia,

miesięcy kilka.

A ja opętany a wokół demony,

traciłem wiarę,

nadzieję,

siłę.....

Zdjęcie: Fakt

Krótki wiersz o przemijaniu

Dłutem rzeźbiony posąg kamienny,
istoty ludzkiej artystą zwanej.
Spogląda z cokołu hen ku oddali,
martwe oblicze brak w nim wyrazu.
Wartości niegdyś w sztuce podane,
pośród tych ulic z dnia na dzień odeszły.
Spytaj młodzieży tu w kawiarenkach,
niech szarym głosem poemat przemówi.
Śmiech ich usłyszysz w tanecznej sali.
Nie! Oni na pewno artysty nie znali.

Zdjęcie: bsc.horno.pl

Kropka nad i...

Słowa przelane na papier

pozostaną w pamięci tylko wtedy,

gdy sens ich przesłania

wyda owoce przez lata

po ich stworzeniu.

Zdjęcie: Icons Mysitemyway