To tylko dzieci

 

 

 

Na krańcach ziemi

niech zgaśnie płomień

pożogi, odgłosów wojny.

Od zmierzchu do świtu

gwiazdozbiór świateł
ubrał połacie nieba
od szczytów gór południa
po kres nieznanej północy

magiczna noc spać nie daje
otwiera wrota głębinę wyobraźni
królestwa niezmierzonych myśli
od mądrości po szaleństwa skrajności

świece płoną gdy pisze
niepokój w sercu miewałem
zniknął jakby nigdy nie istniał
choć pamięć go broni w ukryciu

o tempora o mores
uciekam w krainy wschodniej aury
przemierzam starożytność
od Egiptu aż po Persję

wzburzone piaski wielkiej pustyni
zakryły pradawne świątynie
a dziś w noc tą niezwykłą
odkrywają posagi wieczności

ruiny pamiętają władców
wibracje tancerek przy ogniu
widzę te obrazy historii pradawnej
oddany w nurt rozmyślań

pejzaże podążają za mną
od pełni księżyca po blady świt
gdy pierwszy kur zapieje
odejdą w zapomnienie

Tango złamanych serc

pamiętam ten listopadowy wieczór
gdy orkiestra zagrała naszą melodię
tango serc zmęczonych już sobą
i nic już nie czułem kompletnie nic

lata wcześniej tacy młodzi zakochani
poszukiwacze wiecznego szczęścia
pierwsze spojrzenie i skradłaś moje serce
piękna subtelna jakby z innego świata

mijały miesiące a my trwaliśmy przy sobie
pędziliśmy autostradą do raju wyśnionego
tacy wolni kochankowie bajarze słów
i nikt i nic nie mogło powstrzymać nas

a dziś to tylko wspomnienia za mgłą ukryte
nie potrafię odpowiedzieć co się stało z nami
pewnego dnia ten dzban wonnej miłości
rozbił się w proch co w ziemię wsiąka

a dziś gdy ten ostatni raz cię ujrzałem
na sali co tłum obcych spogląda
niechaj popłynie ta sama melodia
zatańczmy tango bez happy endu

bez słów...
żegnaj na zawsze

Rapsodia miłości

miłość to sztuka spektakl dwóch serc
niezwykła wtedy gdy jest prawdziwa
urok namiętności w blasku księżyca
maluje aurę wonnej ekstazy

czar jej nie mija a czas nie mąci
gdy już się oddasz tejże rapsodii
a melancholia co łzy wciąż wydaje
odejdzie jak cień w półmrok urwiska

czysta jak diament ze złóż kopalni
żadna zła siła nie zdoła jej zabić
nie ważna młodość i zmarszczki na twarzy
kto kocha róże płatków nie zrani

bądź przy nas zawsze w zdrowiu i chorobie
odpędź samotność z dala od okien
niechaj twa furtka dla dwojga otwarta
by żywot twój atrament zdradzał

Światło

 

 

 

Światłość wiekuista

rozłożyła biel skrzydeł aniołów nade mną

krystaliczna głębia

niebiańskiej opieki którą czuję

Liście

ułożyłem kompozycję
z liści jesienią zebranych
kasztan z dnia na dzień
zrzucał swoje szaty

ta smutna nostalgia lat
gdy mijają
nie ma już dla nich
powrotu
nadziei

wspomnienia na kadrach
pożółkłych
jak one
jak liście

a my wciąż starsi
dojrzewamy
lecz czy mądrość
w tej parze podąża za nami

nie osądzam
osąd ludzkości zostawiam
nie dla mnie widać
stworzone
prawd gorzkich odpowiedzi

specjalna dedykacja dla Magdaleny Kapuścińskiej

Lato w Paryżu

w oparach dymu nadchodzi zmrok
a ja na przedmieściach paryskich ulic
na tle paleta barwnych kamienic
co pamiętają Charlesa De Gaulle

siedząc w kawiarni błądzę wzrokiem
a szarość tych ścian budzi wspomnienia
płynę umysłem spijając Bordeaux
a szafa gra znów Edith Piaf

minęły lata od dnia zakochanych
to właśnie tutaj ciebie ujrzałem
zwiastun piękna w szatach anioła
porwany w ramiona zaniemówiłem

wspólne spacery po tych bulwarach
do dziś chłonę zapach twojego ciała
niczym ten bukiet róż los mi nadał
ta miłość pierwsza taka nieznana

dzisiaj melodie serc powracają
a ja samotnie spoglądam w lustro
zwierciadło krzywe ot nic nowego
wracam do życia utraconego

Przebacz Nam Panie

 

 

 

głęboka noc nastaje nad miastem

oddaje się w głęboki nurt refleksji

spoglądam w zwierciadło duszy swojej
rozmyślam nad grzechem pierwszego Adama

Wspomnienia z Załęża

 

 

 

smagany wichrem sierpniowej nocy

przemierzam miasto szukając ciszy

życie jak domek z kart źle ułożonych
w jednej krótkiej chwili się rozsypało

Ogrody

pośród kwiatów i cieni
okruchy dobroci wyszukuję
brylanty w ludzkich duszach
od zawsze skryte milczą

to nie utopia ni wyobraźnia
w mym umyśle drzemie
lecza wiara olbrzymia
ziarnko gorczycy na sercu sieje

i tak wciąż błądzę po labiryncie
ludzką iskrę z powietrzem chłonę
dobrym być dzisiaj sztuka niezwykła
a blask pielęgnować to nie rzecz nabyta

wciąż po omacku jakby we mgle
cienie dryfują w mieliźnie życia
jeden na stu dziś odnajduje
drogę do szczęścia wprost ku światłości

światło plugawe te bez wartości
wciąż rządzi szelest papieru monet
a tym którzy szlakiem prawości idą
drewniane krzyże u wrót bram stawiają

prawdziwą wartość na włościach panów
mają dziś ci co krew przelewają
zdrada jak klątwa już od Judasza
wciąż prześladuje tych mężów prawdziwych

podążam gdzie jeszcze nie wiem
lecz szukam prawdy przed kresem bycia
furtka ta wąska jest dla nielicznych
a Bóg tam czeka jest wiekuisty

Świt

poranna rosa tańczy
na kwiatach polnych
z finezją dotyka płatków 
jak wstęgi jedwabiu

słońce uśmiechem
zwiastuje nowy dzień
cud to niezwykły
darem Pana naszego

ukojeniem ćwierkot
skowronka przez ciszę
a ty artysto piszesz
malujesz słowa

wena jest chwilą
nie zdołasz jej ukryć
do serca schować
jest tak ulotna

na niebie złotożółty
atłas rozciąga kurtynę
na ziemi gwar
istnienia co żyw się budzi

a ty pośród nich
wolny na tle krajobrazu
gór co niebios sięgają
łyk ten powietrza nabierasz

czujesz że żyjesz
i nic więcej już ci nie trzeba

Moje miasto

przemierzam ulice puste
szukając ciebie na przystankach iluzji
deszcz obmywa oblicze

nie wyglądam schronienia
nadziei tulącej zmęczone ciało
te przecznice mrokiem okryte
ni szeptu nie słychać
pustkowie

cienie ukryte w domostwach
palą świece
północ wybiła

a ja podążam
już nie wiem dokąd
byle przed siebie
przez półmrok zimny

kruche świetliki oczy me rozpalają
czy cię odnajdę
pośród krzyżówki miasta
co milknie zamiera

a może tylko samotność
cień wspomnień co mi zostały

szukam
biegnę
ręce do Boga wznoszę
w błaganiu
by deszcz ukoił serce
co złamać się dało

List z Alezji

Matulo moja dziś piszę do ciebie list
nastała cisza na polu chwały
lecz ja czuję pustkę co serce rozdziera
byłem w Gergowii i tam pod Alezją
widziałem stosy ciał co umarły
przebite mieczem i włócznią
krew bohaterów wsiąknęła w ziemię
a ja zdradziłem
zdradziłem siebie swoich kompanów
jak tchórz co dusze diabłu oddał
za kilka nędznych denarów
strach niegdyś mi obcy
przesiąknął mnie
jak krople krwi która przelałem
i widziałem krzyk
i widziałem gniew
prośby błagalne o litość
lecz nie znałem litości
nie znałem przebaczenia
a dziś sądzić mnie będą
pokolenia następców
za krew
za duszę mego centuriona
przyjaciela niedoli mej nędznej
to tam na siedmiu wzgórzach Babilonu
zaprzedałem duszę diabłu
i niechaj mi przebaczą
gdyż jak Judasz nie wiedziałem co czynię
piszę te kilka słów
a kat już czeka i nada mi zapłatę sowitą
i niechaj ma dusza w piekle spłonie
bo niegodnym jest istnienie
co krew niewinną przelewa

Poezja metafizyczna

stanąłeś na rozstaju wielu dróg
którą wybrać nie wiesz sam

złamałeś zasady te od wieków istniały
twoje życie to bal maskowy

Nad przepaścią

Na skraju przepaści świadomy własnego losu,

obrałem azymut choć w półcieniu tkwiłem.

Droga do spełnienia marzeń realnych

czy tylko gdzieś głęboko w umyśle zamkniętych.

Za horyzontem

Za horyzontem ocean zastygł niemym spokojem i
brak dziś chmur na firmamencie nieba.

Gniew Posejdona, co fale krzyk nosił  dziś ustał, teraz go nie ma.

Płyniesz na galerze do krańców Ziemi, a wiatr tak cichy,

nieznany jak ludzki los niezbadany.

Płynę

 

Płynę po szafirowym niebie słów Twoich,

unikatowych jak każda z miliarda gwiazd,

To tło malowane piórem wieczności na wieki,

 wieków tu pozostanie.

Księżycowa noc

 

Poświata księżycowa okryła blaskiem atrium.

Spoglądam w Twoje oczy płomienie, co w nich tak kryjesz.

Ujrzałem pożądanie pod maską niewinności.

Niczym Afrodyta kusisz szlakiem nieba.

Wspomnienie o Marku Kotańskim



Drogi Przyjacielu

słów parę w zaświaty kieruję 
pytań przez lata zrodzonych tyle
gdzie jest ta siła moc mi nieznana
sumienie tak pielęgnować

kochałeś ludzi jak mało kto
owoc dobroci wypełniał serce
wszak byli ci bliscy
żywotem zmęczeni
w chorobie ciężkiej
osamotnieni

cienie te w duszy
pozostawione
na pastwę wilków
bandy nieuków

byłeś jak anioł
chroniłeś skrzydłami
samotne matki
tych bez nadziei
tych co rodzina
wyklęła za życia

za dobro odebrałeś zło
za prawdę kłamstwo
jeden z niewielu wzorów tu miałem

dziś to wspomnienie
znicz więc zapalę

a potem cicho
odejdę w mrok

.

Fot.: www.fakt24.pl

Myśli są chwilą

natchnienie to chwila
lot w czasoprzestrzeni
ułamki sekund
co tworzą strofy
piórem poety

o ludziach o czynach
warto wszak wspomnieć
dla przyszłych pokoleń
pergamin iskrzy

nie zna godziny
minuty dnia
nagle powstaje
jak feniks z popiołów

ta złota myśl niezwykła
nietuzinkowa
aczkolwiek w duszy głęboka

i gra na skrzypcach
koncert tej weny

nie zna litości
nim nie zapisze wszak jej do końca

a potem nagle
nastaje cisza
gdyż każdy koncert

zna pożegnanie 

206

na horyzoncie

słońce stapia się z morzem

nastaje zmierzch

205

maestro sztuki
odkrywa horyzonty
bezkres ich wielki

204

adepci sztuki
poszukiwacze piękna
tworzą historię

Poeta

 

Namalowałem obraz, chwil parę temu

kreśląc piórem po pergaminie, co nań długo czekał.

Ożywiłem cienie, ich mętne życiorysy,

troszkę fantazji i prawdy z obszaru mojej głowy.

Krople łez suchych gdzieś wsiąkły w ziemię,

jesienne smutki znów przyciągają.

Korowód dziwnych postaci wielu

tam i z powrotem się przechadzają.

Ta trajektoria zrządzeniem losu

lub w gwiazdozbiorach jest mi pisana.

Czasem to piętno jest jak przywilej

opisać dzisiaj ludzkie istnienie.

 

 

 

 

 

 

 

 

Źródło: www.hdfreefoto.wordpress.com

 

 

 

Świat

 

 

 

 

Świat niczym scena w amfiteatrze 
aktorzy nieba i mrocznego Hadesu.
Anioły w szatach perliście białych
i hieny skrzydlate na dnie anatemy.

 

Każdy z nich rolę dostała
z przypadku tańczą w aktach jak im zagrają,
a łzy radości czy piekła dramatu
spływają potokiem w dolinie zapomnienia.

 

Nasze życie to wciąż improwizacja

poszukiwanie szlaku do prawdy życia

i jakże niezbadane są

te diamenty na drogach i stanach umysłu.

 

Nieoszlifowane, zbrudzone ludzką filozofią

i takie pozostaną bez wartości duchowej.

To tylko kamienie, głazy bez uczuć, zamysłów

zimne, zastygłe na wieki wieków.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zdjęcie: www.pl.wikipedia.org

 

 

Mokate Paris

 

 

 

 

Pieszczę swoje zmysły

te, co z pyłu gwiezdnego zrodzone,

delikatnym ukojeniem baniek mydlanych

na tle białej tafli z aromatem seledynu.

 

Spoglądam na bulwary, co krok, las rąk par zakochanych,

co płyną po alejkach jak róże pokwitając.

A w oczach natchnienie miłością karmione -

tak tylko Ty, tak tylko ja, te serca dla siebie stworzone.

Powracam do wspomnień, umysłu pejzaży,

a na dnie serca coś kuje, płacze.

Czy to samotność jak pies do mnie wyje?

A może w głębi wolałem wolność i ciszę?

Popijam wciąż wolno substancję życia,

aromat blady co rusz dni odliczając.

I tylko czasem w styczniowe dni

pośród tych ulic w kawiarni czeka samotny wilk.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zdjęcie: www.chomikuj.pl

Milczenie

 

 

 

 

W krypcie leżysz,

cień zapomniany.

Nie ma już kwiatów,

ich wonnych zapachów.

Mozaika szkła

to, co zostało

dzisiaj po Tobie.

Łzy zapomniane

na epitafium pustka,

cisza i obojętność.

A ci co byli

i kiedyś Cię znali,

odeszli świtem

w swoją codzienność.

Nie szukaj winnych,

gdy już odejdziesz

pamięć jest krótka

jak sen nocy letniej.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zdjęcie :www.petronews.pl

 

Oddech światów wymarłych

Oddech światów wymarłych

ich krzyki z Elysium nie dają zasnąć.

Dawniej milczeli zgodzeni z losem

dziś w półmroku nocy budzą mnie weną.

Oddaje im hołd piórem na kartce,

spisuje myśli przodków tej sztuki.

Pamięć jest żywa o bohaterach

a także o tych, co nikt nie pamięta.

W kartach historii pokryci kurzem

mali i duzi kapłani słowa.

Przemierzam głębie istoty życia,

kody co w księgach są zapisane.

Kreuje to, co świat gdzieś odrzucił

w zamian za pustkę i garść brudnych monet.

Tej nocy także, przy blasku świec

czuję ich oddech, szepty w ciemności.

Daję więc upust swojej fantazji

płynę przez bezkres, słów oceany.

Przemierzam z wolna każdy zakątek

nowe doznania wszak pieszczą duszę.

Czy dziś odnajdę własne spełnienie?

Ciężko w tej chwili mi odpowiedzieć.

A kto nie zrozumie tego co piszę,

na puste wyspy odsyłam w ciszę.

 

 

Tylko kamienie

Tylko kamienie

zamiast czystości serca.
 

Aniołów upadłych,

odsłaniam arkana. 

Myślę, więc jestem

Na nieboskłonie kontur wyznacza granice,

miriady gwiazd co w kręgach utulił wszechświat.

Archaiczne spojrzenie nań filozofów

nie zmieni barwy wszak atramentu. 

Feniks z popiołów

 

 

 

 

Wyrwany przez anioła

z czeluści piekielnych,

żyje- jestem- piszę.

Światła parkowych latarni

 

 

 

 

Światła parkowych latarni

migocą w półmroku, gdy sen z wolna zbieram.

Na tle pejzażu styczniowego nieba

podziwiam widoki, idyllę gwiazdozbiorów.

W drodze do światłości

 

 

 

 

Po drugiej stronie tęczy ujrzałem rozdroże,

przyjaciół, co gestem gościli, lecz i piewców fałszu.

W drodze do arkadii naznaczony piętnem samotności

widziałem utrapieńców, co los z góry przesądzali.

Wierzba

 

 

 

 

Wierzba płacząca milczy na wyspach samotnych,

smagana chłodnym, grudniowym wiatrem.

Ostoją jej korzeń głęboko w ziemi,

dostojna twierdza na wyspie małej.

Droga

 

Z czeluści piekielnych do światła wzniosłych słów,

droga poprzez kwiatostan cierni i obojętność człowieka.
Poszukujesz prawdy w kłamstwach indoktrynacji,
czasem zwątpienie jak mrok serce zakrywa.
 

Zamyślony

 

 

 

 

Tęsknię, tęsknię,

tak wiele bólu jest dzisiaj we mnie.

Czekam, czekam

na to spotkanie wiosennych kwiatów.

Tęsknota

 

 

 

 

O tęsknocie,

tak wiele słów już powiedziano,

napisano, pisano, pisano...

 

A ona milczy, nie odpowiada,

sucha jak liście jesiennych dywanów.

Nie daje wiary, ni też nadziei.

 

Kotarą z mroku ciągle się chroni,

a serce krwawi, z wolna umiera.

 

I tylko szary artysta z piórem,

łzy swe ukoi na pergaminie.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zdjęcie: www.niaforrester.com



Szara mysz

 

 

Tęskni serce moje,

z dala od Ciebie, zamiera.

Te kilometry i stacje,

rozłąka spać mi nie daje.

 

Ty taka niewinna jak szara mysz,

po cichu liczysz godziny, dni.

Kolejny świt witam samotnie,

przepijam kawą smutki poranka.

 

Uśmiech na twarzy już dawno zniknął

niczym akt sztuki w melodramacie.

 

A Ty wciąż czekasz, miłością wielbisz,

jesteś tym słońcem co zza kotary

wychyla głowę, uśmiechem wita

gdy znów przyjeżdżam, serce ożywia.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zdjęcie: www.obtazki.4ever.eu

U nieba bram cz 2

Na widnokręgu gwiazd spopielonych

cisza zakryła łzy tych co żyli.

Cienie co były, a dziś już ich nie ma,
zbłąkane krążą w morzu galaktyk.

Nasze wspomnienia oświetla znicz,

azymut światła w drodze do gwiazd.

Tli się dziś wolno lont tej nadziei,

że ich spotkamy u bram Królestwa.

Ta karawana cieniów, milion

niczym ten piasek w klepsydrze snuje.

Anioły bacznie strzegą ich dusz,

nie jeden upadł, lecz wstaje znów.

Czasem gdy niebo odsłania pejzaż,

głosy modlitwy słychać w półmroku.

Panie mój, Boże, gdy przyjdzie czas

wspomnij wszak o mnie pyle ze skaz.

                                                                                                                              

Zdjęcie: www.rarewallpapers.com