Ogrody

pośród kwiatów i cieni
okruchy dobroci wyszukuję
brylanty w ludzkich duszach
od zawsze skryte milczą

to nie utopia ni wyobraźnia
w mym umyśle drzemie
lecza wiara olbrzymia
ziarnko gorczycy na sercu sieje

i tak wciąż błądzę po labiryncie
ludzką iskrę z powietrzem chłonę
dobrym być dzisiaj sztuka niezwykła
a blask pielęgnować to nie rzecz nabyta

wciąż po omacku jakby we mgle
cienie dryfują w mieliźnie życia
jeden na stu dziś odnajduje
drogę do szczęścia wprost ku światłości

światło plugawe te bez wartości
wciąż rządzi szelest papieru monet
a tym którzy szlakiem prawości idą
drewniane krzyże u wrót bram stawiają

prawdziwą wartość na włościach panów
mają dziś ci co krew przelewają
zdrada jak klątwa już od Judasza
wciąż prześladuje tych mężów prawdziwych

podążam gdzie jeszcze nie wiem
lecz szukam prawdy przed kresem bycia
furtka ta wąska jest dla nielicznych
a Bóg tam czeka jest wiekuisty