Moje miasto

przemierzam ulice puste
szukając ciebie na przystankach iluzji
deszcz obmywa oblicze

nie wyglądam schronienia
nadziei tulącej zmęczone ciało
te przecznice mrokiem okryte
ni szeptu nie słychać
pustkowie

cienie ukryte w domostwach
palą świece
północ wybiła

a ja podążam
już nie wiem dokąd
byle przed siebie
przez półmrok zimny

kruche świetliki oczy me rozpalają
czy cię odnajdę
pośród krzyżówki miasta
co milknie zamiera

a może tylko samotność
cień wspomnień co mi zostały

szukam
biegnę
ręce do Boga wznoszę
w błaganiu
by deszcz ukoił serce
co złamać się dało

List z Alezji

Matulo moja dziś piszę do ciebie list
nastała cisza na polu chwały
lecz ja czuję pustkę co serce rozdziera
byłem w Gergowii i tam pod Alezją
widziałem stosy ciał co umarły
przebite mieczem i włócznią
krew bohaterów wsiąknęła w ziemię
a ja zdradziłem
zdradziłem siebie swoich kompanów
jak tchórz co dusze diabłu oddał
za kilka nędznych denarów
strach niegdyś mi obcy
przesiąknął mnie
jak krople krwi która przelałem
i widziałem krzyk
i widziałem gniew
prośby błagalne o litość
lecz nie znałem litości
nie znałem przebaczenia
a dziś sądzić mnie będą
pokolenia następców
za krew
za duszę mego centuriona
przyjaciela niedoli mej nędznej
to tam na siedmiu wzgórzach Babilonu
zaprzedałem duszę diabłu
i niechaj mi przebaczą
gdyż jak Judasz nie wiedziałem co czynię
piszę te kilka słów
a kat już czeka i nada mi zapłatę sowitą
i niechaj ma dusza w piekle spłonie
bo niegodnym jest istnienie
co krew niewinną przelewa

Poezja metafizyczna

stanąłeś na rozstaju wielu dróg
którą wybrać nie wiesz sam

złamałeś zasady te od wieków istniały
twoje życie to bal maskowy

Nad przepaścią

Na skraju przepaści świadomy własnego losu,

obrałem azymut choć w półcieniu tkwiłem.

Droga do spełnienia marzeń realnych

czy tylko gdzieś głęboko w umyśle zamkniętych.

Za horyzontem

Za horyzontem ocean zastygł niemym spokojem i
brak dziś chmur na firmamencie nieba.

Gniew Posejdona, co fale krzyk nosił  dziś ustał, teraz go nie ma.

Płyniesz na galerze do krańców Ziemi, a wiatr tak cichy,

nieznany jak ludzki los niezbadany.

Płynę

 

Płynę po szafirowym niebie słów Twoich,

unikatowych jak każda z miliarda gwiazd,

To tło malowane piórem wieczności na wieki,

 wieków tu pozostanie.

Księżycowa noc

 

Poświata księżycowa okryła blaskiem atrium.

Spoglądam w Twoje oczy płomienie, co w nich tak kryjesz.

Ujrzałem pożądanie pod maską niewinności.

Niczym Afrodyta kusisz szlakiem nieba.

Wspomnienie o Marku Kotańskim



Drogi Przyjacielu

słów parę w zaświaty kieruję 
pytań przez lata zrodzonych tyle
gdzie jest ta siła moc mi nieznana
sumienie tak pielęgnować

kochałeś ludzi jak mało kto
owoc dobroci wypełniał serce
wszak byli ci bliscy
żywotem zmęczeni
w chorobie ciężkiej
osamotnieni

cienie te w duszy
pozostawione
na pastwę wilków
bandy nieuków

byłeś jak anioł
chroniłeś skrzydłami
samotne matki
tych bez nadziei
tych co rodzina
wyklęła za życia

za dobro odebrałeś zło
za prawdę kłamstwo
jeden z niewielu wzorów tu miałem

dziś to wspomnienie
znicz więc zapalę

a potem cicho
odejdę w mrok

.

Fot.: www.fakt24.pl