Płynę

 

Płynę po szafirowym niebie słów Twoich,

unikatowych jak każda z miliarda gwiazd,

To tło malowane piórem wieczności na wieki,

 wieków tu pozostanie.

Wciąż odzwierciedlasz na białym pergaminie kontury,

zarys królestwa myśli swoich różnych, wybranych.

 Barwny pejzaż niczym perski dywan utkany z jedwabiu

rozciągasz od wrót bram królewskich, aż po niebiosa.

 

Strofy co żadnych barier w czasoprzestrzeni nie znają są

panaceum dla dusz co swą wrażliwość pod wachlarz skryli.

A dziś te róże w ogrodach zamętu i cierpienia zrywają kolce,

co wszak ich dusze od dawien, dawna raniły.

 

A Ty podążaj po szlaku tęczy Abrahama przymierza zrodzonym,

co płatki róż nam ci zostawią, bo hen w głębi,

okręgu wiecznych galaktyk anioły miłością z pewnością Cię skryją.