Arogancja-Ignorancja-Dezaprobata-Stagnacja

Omijają go krętymi ulicami, on ma przecież A.I.D.S mówią za plecami.
Nie patrzą na serce tylko na chorobę, strach i arogancja zatruła tę ich mowę.

Siedzi sam na dworcu samotny, opuszczony Mięsak Kaposiego zasłonił te walory.
Śmiechy zewsząd ludzi chociaż nie są lepsi chcą, aby szybko umarł choć nie znają ceny.

Nawet tam gdzie spokój znajdzie swoje miejsce wnet się wróg pojawi, aby zniszczyć Ciebie.
Za to, że chorujesz tak Cię nienawidzą chociaż ich obłuda się okrywa kpiną.

Dzisiaj znieczulica jest rzeczą normalną, czasem o tym myślę znów nie umie zasnąć.
Co w końcu poruszy te kamienie w sercu, aby nie zabrakło w naszym życiu sensu?

Autor zdjęcia: www.medicalopedia.org

Popiół czy diament?

Niektórym łatwiej jest odejść niż żyć,

nie mają wstydu kończąc swe dni.

Błoga ta cisza po nich została,

tak wiele łez z sobą zabrała.

Byłem tam przy tym jak się spaliłeś,

wrota tych piekieł sam otworzyłeś.

Noc jest głęboka Ty jak pochodnia,

nie dałem rady zgasić wnet ognia.

Powiedz mi z niebios po co, dlaczego

wybrałeś taka drogę kolego?

Czy było warto w bólu umierać

swoje istnienie w pył zamieniać?

Brak jest dziś we mnie zrozumienia,

po co iść w przepaść do zatracenia?

Dziś jest rocznica zapalam znicz,

odejdź z mych myśli- kropka nad i.

Autor zdjęcia: www.shoebat.com

Bóg

Dajesz nam wiarę,

miłość i nadzieję,

codziennie z rana

odsuwasz zwątpienie.

Diamentem są

słowa te spisane,

a każde z nich

ma szlachetną barwę.

Drogę do życia

dziś nam pokazujesz,

tunel do raju

nad nami budujesz.

Sumienie jest sędzią,

wnikliwie nas bada,

czy trzymamy się

danego nam prawa.

Wiara zbroją naszą

jakże wszechpotężną,

że jeden oddaje

życie za drugiego.

Nonsensem dziś życie,

gdyby Cię nie było.

Co by nam zostało

po stracie bliskiego?

Świat idee swoje

ciągle tu buduje,

jednak fundamenty

mocno są zgorszone.

Jesteś jedynym

sędzią sprawiedliwym,

Ty osądzisz wszystkich,

znikną ludzkie krzywdy.

Rozwieją się sądy

tezy nieprawdziwe,

a każdy Cię pozna-

słowa sprawiedliwe.

Autor zdjęcia: www.opowolaniuinietylko.blogspot.com

Myśl poetycka

Warsztat poetycki

konstrukcja naszych myśli.

Tło piórem pisane,

szlifujemy diament.

Obrazujesz w słowach

fanaberię losu,

opis swego życia,

potęgę chaosu.

Wulkan w Tobie drzemie

chcesz nurt słów wyrzucić.

Łzy szczęścia i bólu

w biel kartki przerzucić.

Czasem na poważnie,

czasem abstrakcyjnie

opowiadasz rzeczy,

które sam przeżyłeś.

Budować dziś innych,

nie zawsze tak będzie.

Czasem rozpacz z Ciebie

przybiera na sile.

Mijają minuty

kartka się zapełnia

linia za linijką,

dochodzisz do sedna.

Z umiarem gromadzisz

kadry swego życia.

Każda Twoja myśl

jest tu tym cenniejsza.

Przenikasz głęboko

w bezmiar swoich myśli,

słodko-kwaśny zbiór

dziwnych opowieści.

Jedne są prawdziwe

na faktach oparte,

inne z wyobraźni

z synaps gdzieś wydarte.

Drąże wciąż tunele

odkrywam nowe lądy,

nonszalancko płynę

odkrywam horyzonty.

Nie ma dla mnie granic,

one nie istnieją.

Dzisiaj piszę to

co zwać chcą poezją.

Autor zdjęcia: www. fanpop.com

Królowa Hadesu

Bonjour Madame.

Jak się dzisiaj miewasz?

Czy, aby rozumiesz

jak ludzkie losy zmieniasz?

Przychodzisz, odbierasz

coś, co nie jest twoje

z życia tu naszego

tworzysz swą ironię.

Pod maską bólu,

krzywdy i cierpienia

przemierzasz krańce świata

wciąż kogoś zabierasz.

Nie patrzysz na łzy

rzesz ludzkich zwątpienie,

do twego albumu

zdjęcie znów przybędzie.

Królowa Hadesu

tak Cię przecież zwą

przychodzisz, odchodzisz

zbierasz śmierci plon.

Odwiedzasz planetę

we dnie oraz w nocy,

znów wizytą swą

kogoś tu zaskoczysz.

Byłaś, będziesz, jesteś

przekleństwem tego świata,

za grzech Adama

to nasza zapłata.

W Tobie nie ma winy,

czysta, diamentowa

przed nią Panie zawsze

z dala nas uchowaj.

Wiem to jednak z Pisma,

że nadejdzie dzień

śmierć tę Pan odpędzi

i zbudzi ten nasz sen.

A ty królowo błędna

na zawsze odejdziesz

przejdziesz tak jak mgła,

nigdy Cię nie będzie.

Autor zdjęcia: www.adam-design.flog.pl

Bez puenty

Budzi się me miasto spoglądam mnóstwo świec,

ciągle rozmyślam jaki wszystko to ma sens.

Rasizm, brak szacunku, fałsz, wieczna obłuda,

każdy do kariery wciąż idzie po trupach.

Nie patrzą na nikogo byle wcisnąć się

na ten wyścig szczurów, mety widać kres.

Czasem mnie to śmieszy i wprawia w zdumienie

jak jeden z drugim walczy o niezapomnienie.

Muszę być najlepszy to ich wieczna trwoga,

nawet w przyjacielu widzą swego wroga.

Sukces odnieść w życiu niby fajna puenta,

lecz kto za parę lat będzie to pamiętał.

Odejdziesz w milczeniu pewnie w zapomnieniu,

ciążyć będzie skaza na Twoim sumieniu.

Nogi podkładałeś, siebie zaprzedałeś

i o swoich bliskich także zapomniałeś.

Czy ja jestem lepszy? Brak tu mej spowiedzi,

może nadal szukam na to odpowiedzi.

Odkryć się na nowo to nie łatwa sprawa

inna osobowość, a może atrapa.

Większość tu nie szuka, gdzieś się zatrzymuje,

patrzą jak im życie obok przelatuje.

Ciągle głowy w chmurach plany i marzenia,

tak tu dzisiaj dążą do zadowolenia.

Staram się być sobą nie patrzę na innych

z dala wciąż omijam ludzi fałszywych.

Dążę do jedności z sobą oraz z Bogiem,

aby w stosownej chwili dać tu swą odpowiedź.

Autor zdjęcia: www.weblog.infopraca.pl

Wspomnienie Wadowic

Na 1 Maja,

tam się wychowałem,

wśród szarych kamienic

kredą zapisanych.

Szum ciężarówek

budzących mnie z rana,

kreślę swoje myśli,

wspomnieniami wracam.

Wychowany na rozlewni.

Zwyczajne podwórko,

w piłkę się kopało,

więc nie było smutno.

Jarmark w każdy czwartek

do dziś to pamiętam,

smak ogórków solnych

ot tak prosto z beczki.

Już od dzieciaka

nieźle rozrabiałem -

stłuczone szyby,

wizyta Milicji.

Uśmiecham się na myśl

tamtych, dawnych lat

Anka, Marta, Przemek

nasz dziecięcy świat.

Na wrzosie się bywało,

ruinach kamienicy,

czereśnie z drzewa,

łup jakże niezwykły.

Nie było problemów 

z wyjściem na podwórko,

jeśli trzeba było

luftem przez okienko.

Srogie były kary,

no i łzy w mych oczach,

pasek mego wujka

budził wtedy postrach.

Wspominam z uśmiechem

te dzieciństwa chwile

siostry, zakonnice 

były dla mnie miłe.

Były inne czasy.

Kolejki pod sklepem,

paczka landryn w kapsie,

stałem tak od rana.

Może czasem pustka,

ale radość była,

nie zapomnę chwil tych

już do końca życia.

Autor zdjęcia: www.bobos11.flog.pl

Dzika Orchidea

Unosisz wdziękiem

powab niezwykły,

Twoja finezja

przy innych krzyczy.

Tak uniesiona

przez wiatr w te obłoki,

stapiasz się z niebem

jakże głębokim.

Ciągłe wspaniałe

są uniesienia,

gdy jesteś blisko

arkadię miewam.

Dla innych mężczyzn

jesteś cykutą,

zatruwasz z wolna,

a oni mdleją.

A mój błogostan

cierpliwie karmisz

miłością swoją,

mrok wnet oddalisz.

Na zawsze wierny

Ja twój kochanek,

bądź moją muzą

w Tobie przystanek.

Autor zdjęcia: www.drthahiaa.com

Bezdomni. Prolog

W natłoku codziennych spraw

przechodzicie jak cienie,

a tu kamienie wołają

krzyczą o pomstę do nieba.

Ludzkość w apatii,

nie widzą człowieka,

z głodu i zimna na przystanku umiera.

Odwracasz wzrok,

karmisz się wstydem.

Wczoraj na mszy

przed tronem Boga

przysięgałeś, obiecywałeś.

I co? I nic!!!

Ty!

Ty, bo do Ciebie dziś mówię!

Spójrz na tego,

na najmniejszego,

na najsłabszego

pomóż, obudź sumienia,

okaż dziś litość.

Ja Cię nie widzę,

lecz jest ktoś kto widzi.

Okaż pokorę,

nie bądź aktorem,

nie myśl ciągle

tylko o sobie!

Autor zdjęcia: www.imaginingamerica.org

Beati pauperes spiritu

Spójrz na świat moimi oczami,

zobacz jak niektórzy nie przestrzegają granic.

Wejdź w to głęboko, głębiej niż dasz radę,

a zobaczysz śmietnik pozbawiony marzeń.

Przelatuje setki wiadomości w telewizji,

ziemia schorowana, pełna nienawiści.

Ty tu także stoisz w błocie po kolana.

Myślisz jesteś lepszy? Jesz śniadanie z rana.

Widziałem już wszystko, tak mi się wydaje.

Ten świat, w którym żyję jest pozbawiony bajek.

Rasizm, brak szacunku w małych i dużych dzieciach,

kto ostatnio dobrze coś o nas powiedział?

Skryci za murami domów oraz bloków

ukrywamy siebie, żyjemy a amoku.

Nawet jeśli obok dzieje ludzka krzywda

nas to nie obchodzi to nie nasza wina.

Każdy patrzy siebie, myśli będę w niebie,

modlitwę odmówiłem jestem święty przecież.

Nie patrzą na innych, bo nie moi bliscy,

chociaż szczerze wierzą, koniec jest tu bliski.

Czy ten wiersz puentę tu zawiera,

a może w tym świecie nie ma słowa "przebacz"?

Nie wiem choć wciąż piszę moje treści prawdy,

każdy z Was oceni, czy coś jestem warty.

Autor zdjęcia: www.pytamy.wp.pl

Pamięć

Zwiedzałem te miejsca,

gdzie krew niewinnych

ziemie pokryła.

Drobną czcionką

epitafium zapisane,

a każda litera

łzę swą kreśliła.

Z kamienia

głos do mnie krzyczał

o pomstę za tych,

co bez imienia.

W obronie granic

naszych ginęli.

Na tych tablicach

wciąż rozmazane

są krople krwi

za nas przelanej.

W głębokich myślach

stawiam pytanie

jedno, jedyne.

Czy pamiętamy?

Autor zdjęcia: www.warszawska-wola.strefa.pl

Na wariackich papierach

Istnienie jak opera na akty podzielone,

lecz fragmenty jej nie zawsze są skończone.

Człowiek jest zagadką wciąż niezrozumiałą

odkryć, złamać szyfr chyba nam nie dano.

Aczkolwiek w niebie ktoś nad nami czuwa,

bo by dawno tutaj była wieczna zguba.

Bóg nas wysłuchuje i jak nikt rozumie,

aby nikt nie skaził dobra naszych sumień.

Rodzisz się w tym kraju, bogactwie lub biedzie, 

stawiasz pierwsze kroki na ziemskiej planecie.

Odkrywasz powoli zmysły i uczucia,

to że nie każdemu los po równo rozdał.

Za młodu wciąż szarżujesz wiecznie się buntujesz,

tych co chcą cię uczyć Ty ich nie kupujesz.

Plakaty na ścianach, wieczni są idole,

lecz za parę lat pójdziesz w inną stronę.

Mija trochę czasu pierwsze są miłości

i pierwsze oznaki życia w samotności.

Ucieczka w karierę myślisz, że świat zmienisz,

lecz wkrótce ideę szelest w pył zamieni.

Lata tak mijają idziesz wciąż po trupach,

ta kariera zobacz - złamała twego ducha.

Auto, dom, rodzina, poklask u sąsiadów,

lecz w głębi prawdziwych nie masz już przyjaciół.

Nie ma w Tobie nic dobrego gdzieś odeszło

i zabrało z sobą to odwieczne niebo.

Zamiast tej euforii jaką kiedyś miałeś

pozostała pustka, żal, niechęć do jutra.

Zrób więc sobie bilans postaw za i przeciw,

czy warto poświęcić życie dla kariery?

Poświęcić rodzinę i stany duchowe,

aby ktoś nam kiedyś wygłosił lepszą mowę?

Autor zdjęcia: www.stressfree.pl

Głos z nieba

Skąpani w promieniach słońca

styczniowego popołudnia

doznali wizji -

trotuar, co kroczyć nim mieli.

Paradoksalnie

to był zwyczajny dzień.

Mimo chłodu

i płatków prószącego śniegu,

słońce otulało ich z każdej strony.

Napiętnowani przez ludzi

i los co z nich zakpił.

Ciągle pod górę

głaz swój toczyli.

Ten krzyż - brak pod nim ulgi.

Altruizm - słowo im obce,

nieznane.

To światło, co drogę wskazało,

szept tych Aniołów

Michała Gabriela.

Czas zmian tu nastał.

Weź życie w garść

odepchnij mrok,

jeśli trzeba to walcz.

Jednak nie mieczem, 

słowem i czynem.

Stanęli wryci, zamurowani,

oni wiedzieli szansę dostali.

Jedną na milion,

aby coś zmienić.

Autor zdjęcia: www.polskieradio.pl

Sen

Ujrzałem to we śnie,

stałem na pustyni

między Tygrysem a Eufratem.

Nagle światło z niebios -

czyste, nieskalane

spłynęło jak poświata.

Ujrzałem nowy ład

porządek mego świata.

Wszystko było inne

prawe, nieskazitelne,

dobroć wokół mnie,

coś czego pragnąłem.

Ludzie dobrej woli

w sercach nieśli pokój,

niczym niezmącony

wszędzie wokół spokój.

Nie było już chaosu,

który dawniej znałem.

Odeszli ci co ziemię

mą niszczyli,

krwią niewinnych zalewali.

Miecze oraz czołgi,

kurz tak nagle pokrył,

zniknęła nienawiść,

a brat szanował brata.

Wnet się przebudziłem

sen się skończył zatem.

Czy to jest możliwe,

aby stał się jawą?

Czasem o nim myślę

z utęsknieniem czekam,

może nowy dzień

tam właśnie przywitam.

Autor zdjęcia: www.dziennik.com