Bezdomni. Prolog

W natłoku codziennych spraw

przechodzicie jak cienie,

a tu kamienie wołają

krzyczą o pomstę do nieba.

Ludzkość w apatii,

nie widzą człowieka,

z głodu i zimna na przystanku umiera.

Odwracasz wzrok,

karmisz się wstydem.

Wczoraj na mszy

przed tronem Boga

przysięgałeś, obiecywałeś.

I co? I nic!!!

Ty!

Ty, bo do Ciebie dziś mówię!

Spójrz na tego,

na najmniejszego,

na najsłabszego

pomóż, obudź sumienia,

okaż dziś litość.

Ja Cię nie widzę,

lecz jest ktoś kto widzi.

Okaż pokorę,

nie bądź aktorem,

nie myśl ciągle

tylko o sobie!

Autor zdjęcia: www.imaginingamerica.org