List do T.G.

Przychodzi nagle czasem po cichu,

ta niepokorna  królowa hadesu.

Zabiera Ciebie, twoje istnienie,

pustka za Tobą sieje zwątpienie.

Znów dzisiaj byłem w "Twoim" królestwie

widziałem twarze, blade spojrzenia.

To jest okrutne zrządzenie losu,

że tutaj byłeś - dziś brak Twego głosu.

Jedni tu przyszli bo Ciebie znali,

inni jak Ja, bo Ciebie kochali.

Na mych policzkach ukrywam łzy,

bo chciałbym żebyś to nie był Ty.

Chłodne Twe ciało tyle zostało,

rozmowy z Tobą było mi mało.

A teraz noszę w sercu wspomnienia,

dobre Twe rady - walcz ze strefą cienia.

Więc teraz walczę z góry mnie widzisz,

lecz mam nadzieję, że się nie wstydzisz.

Uderzam pięścią w to duże lustro,

bez ciebie zawsze będzie tu pusto.

Wojna jest we mnie, bitwy przegrałem,

lecz swego życia Diabłu nie dałem.

Pokorę mam dobra doznałem,

nic z Twoich słów nie zapomniałem.

Pamiętaj o mnie gdy tam przybędę,

bo grałem w karty, grać zawsze będę.

Nie na pieniądz raczej na słowa,

a Twe nauki w sercu zachowam.

Autor zdjęcia: www.manufaktura-radosci.blogspot.com

Jestem

Jestem człowiekiem z kości i krwi.

Jestem ukojeniem na Twoje łzy.

Jestem jastrzębiem w Pirenejach swych.

Jestem religijny, choć zło we mnie tkwi.

Jestem samotny, lecz nie do końca sam.

Jestem tutaj tęczą, mam tak wiele barw.

Jestem ciut szalony, swoją cenę znam.

Jestem zakochany, lecz nie powiem w kim.

Jestem dzisiaj sobą do końca mych dni.

Rozstanie

Co się z dnia na dzień w Tobie zmieniło,

że wnet zabrałaś ze sobą miłość?

Puste te słowa na wiatr rzucane,

odeszłaś w ciszy smutne rozstanie.

Ciągle mówiłaś mam dużo pracy,

wymówki, szare kłamstwa na tacy.

Oddałaś ciało, serce bez wzruszeń,

grzechem splamiłaś swą własną duszę.

Gdy Cię poznałem oczarowałaś,

wnet mnie całego dla siebie miałaś.

Rzuciłem wszystko na jedną szalę,

wad nie widziałem, lecz bukiet zalet.

Dziś nie zostało nic z tamtych dni,

zamknąłem rozdział- za sobą drzwi.

Odszedłem w ciszę tam moje miejsce,

spaliłem dzisiaj ostatnie zdjęcie.

Autor zdjęcia: www.bravo.pl

Balsam dla duszy

Odejść znikąd,

zatracić siebie,

błądzić w ciemnościach.

Gdzie?

Tego Ja nie wiem.

Iluzja słowa

była mi dana,

czarem Was okryć

każdego rana.

Gwiazdy na niebie

dały natchnienie,

odkryłem w nich

własne skupienie.

Strofa ta każda

balsamem duszy-

znalazłem drogę,

co serce kruszy.

Grałem dziś z życiem

w otwarte karty,

co los mi nadał

poszło na straty.

Pokryłem kurzem

swoje wspomnienia

nie wracam tam,

wychodzę z cienia.

Niechaj te gwiazdy

szlak wyznaczają

lęk, strach ode mnie

z dala trzymają.

To czy odkryłem

właściwą drogę,

myślę jak każdy

z czasem się dowiem

Autor zdjęcia: www.na-pulpit.com

Na krawędzi

Pędziłem pośród drzew,

Anioł zatrzymał mnie.

Dał mi w moje wargi słowa

abym zaczął żyć od nowa.

Stałem na krawędzi,

w głowie cichy szept.

Puste myśli bez przekazu,

choć szukałem drogowskazu.

W dłoni stal błyszcząca jest,

ile ronić mam tu łez?

Odnalazłem swego Boga,

lecz mą wiarę strach gdzieś schował.

Ile jeszcze pytać mam,

odpowiedzi przecież znam.

Wiedza ta wciąż jest zakryta,

dla tych prostych jest odkryta.

Idę teraz wciąż przed siebie,

mędrców świata słuchać nie chcę.

Wiedza i nauki puste,

w Waszych oczach jestem głupcem.

A więc będę dalej żył,

Anioł dziś stróżem mym.

W moim sercu uwielbienie,

a nie ludzkie rzesz zwątpienie.

Autor zdjęcia: www.zrozumiecslowajezusa.blog.onet.pl

Prośba o wenę

Spoglądam w przepaść i 

ujrzałem kamienie -

tysiące wspomnień, 

które gdzieś zgubiłem.

W siebie zwątpiłem,

a także w swoją wenę.

Uciekła gdzieś?

Gdzie?

Tego ja nie wiem.

Pustka w mojej głowie,

pozostały zgliszcza,

spopielone myśli

jak iskry z ogniska.

Dźwigam wciąż bagaż

wątpliwego doświadczenia,

co mam dzisiaj począć

skoro się nie zmieniam?

Poezja ta spisana

mocno we mnie krzyczy,

obszar nie spisany

w mym umyśle milczy.

Kim więc dzisiaj jestem?

Czy zabrakło celu?

Czy stanąłem w miejscu

drogi Przyjacielu?
Słowa moje

na papier przelane

były mi cenniejsze

niźli piękny diament,

perła morskiej głębi,

niczym niezmącona

chwila mej poezji.

Nie jedną osobę

tu i ówdzie wzruszy,

chciałem w każdym

sumienie poruszyć.

Nie chciałem swych łez

w kartki biel przelewać,

lecz niewielki wybór,

gdy natchnienie miewam.

Czerpię prosto z losu

żywota ludzkiego,

każdy jest przykładem

skryby prawdziwego.

Dobro oraz zło

dwa pierwiastki świata

jeden z drugim ciągle

w wierszach swych przeplatam.

Odejść mogę zawsze

w ciszy i milczeniu,

albo tak jak Danton

bólu i cierpieniu.

Dzisiaj proszę Boga

abym nie zaprzestał

i weny nie stracił, 

o to żebym dobrem, zło

swym wierszem strawił.

Autor zdjęcia: www.vviktoria.flog.pl

Bądź człowiekiem

Bądź człowiekiem sprawiedliwym,

nie czyń nigdy żadnej krzywdy.

Swe sumienie ciągle badaj,

a przyjaciół swych nie zdradzaj.

Otocz innych swą opieką,

niczym Anioł miej swe niebo.

Niechaj wiara z Twego serca

Boga imię tu uświęca.

Szanuj godność ludzi innych

nie pokazuj palcem winnych.

Bądź ramieniem i ostoją,

a twe słowa niech ukoją.

Miej pokorę w swojej duszy,

a wnet skały nią poruszysz.

Głosisz Boską Ewangelię -

niesiesz radość w nocy, we dnie.

Każdy czasem ma złe dni,

jesteś światłem w chwilach tych.

Nigdy więcej w mrok nie odchodź,

Twoja wiara niesie wolność.

W świecie dzikim jest obłuda,

nikt nie wierzy dzisiaj w cuda.

Ty bądź inny wbrew wszystkiemu

Twa odwaga chwałą niebu.

Ceń wartości, lecz nie świata,

bo to zgubna jest krucjata.

Pustka, żal i gorycz w sercu

to uczucia w dniach zamętu.

Czy wskazuje Ci dziś drogę

moje myśli też nie zdrowe.

Ciało, umysł w złej niewoli,

lecz wyzwalam się powoli.

Co wybierzesz, nie ma sprawa.

Odkryć siebie rzecz ciekawa,

lecz zaiste wiem na pewno,

że i Ty odnajdziesz niebo.

Autor zdjęcia: www.macaronifire.blox.pl

Skryba

W moich myślach niezmierzone są granice,

kto dziś jest godzien odkryć wieczną tajemnicę?

Dawać ludziom szczęście, tak płynie wers za wersem,

aby miłość była zawsze tutaj wszędzie.

Pokonaj siebie

Krystaliczne spojrzenie- raj utracony, 

wszechświat nad wymiar jest tu złożony.

Stwórca nam dał w opiekę planetę,

głupota ludzka zniszczyła Eden.

Zima w Bergen

Noc swą poświatą niebo okryła

ta zima w Bergen miała swój klimat.

Siarczysty mróz dał mi dziś znać

okryty kołdrą, lecz nie umie spać.

Pusta krytyka bez wartości

Otwarłem się na ludzi, lecz ciągła nienawiść,

każde jedno słowo potrafi czasem zranić.

Powiedz w końcu po co, czemu i dlaczego

każdy cię traktuje jak rywala swego?

Dziesięć wcieleń Ventora

Byłem Aniołem, lecz wciąż upadałem.

Byłem demonem w piekle, lecz  mnie nie chcieli.

Byłem człowiekiem, ale zatraciłem duszę.

Byłem artystą, lecz umarłem w zapomnieniu.