Prośba o wenę

Spoglądam w przepaść i 

ujrzałem kamienie -

tysiące wspomnień, 

które gdzieś zgubiłem.

W siebie zwątpiłem,

a także w swoją wenę.

Uciekła gdzieś?

Gdzie?

Tego ja nie wiem.

Pustka w mojej głowie,

pozostały zgliszcza,

spopielone myśli

jak iskry z ogniska.

Dźwigam wciąż bagaż

wątpliwego doświadczenia,

co mam dzisiaj począć

skoro się nie zmieniam?

Poezja ta spisana

mocno we mnie krzyczy,

obszar nie spisany

w mym umyśle milczy.

Kim więc dzisiaj jestem?

Czy zabrakło celu?

Czy stanąłem w miejscu

drogi Przyjacielu?
Słowa moje

na papier przelane

były mi cenniejsze

niźli piękny diament,

perła morskiej głębi,

niczym niezmącona

chwila mej poezji.

Nie jedną osobę

tu i ówdzie wzruszy,

chciałem w każdym

sumienie poruszyć.

Nie chciałem swych łez

w kartki biel przelewać,

lecz niewielki wybór,

gdy natchnienie miewam.

Czerpię prosto z losu

żywota ludzkiego,

każdy jest przykładem

skryby prawdziwego.

Dobro oraz zło

dwa pierwiastki świata

jeden z drugim ciągle

w wierszach swych przeplatam.

Odejść mogę zawsze

w ciszy i milczeniu,

albo tak jak Danton

bólu i cierpieniu.

Dzisiaj proszę Boga

abym nie zaprzestał

i weny nie stracił, 

o to żebym dobrem, zło

swym wierszem strawił.

Autor zdjęcia: www.vviktoria.flog.pl