Świt

poranna rosa tańczy
na kwiatach polnych
z finezją dotyka płatków 
jak wstęgi jedwabiu

słońce uśmiechem
zwiastuje nowy dzień
cud to niezwykły
darem Pana naszego

ukojeniem ćwierkot
skowronka przez ciszę
a ty artysto piszesz
malujesz słowa

wena jest chwilą
nie zdołasz jej ukryć
do serca schować
jest tak ulotna

na niebie złotożółty
atłas rozciąga kurtynę
na ziemi gwar
istnienia co żyw się budzi

a ty pośród nich
wolny na tle krajobrazu
gór co niebios sięgają
łyk ten powietrza nabierasz

czujesz że żyjesz
i nic więcej już ci nie trzeba