Od zmierzchu do świtu

gwiazdozbiór świateł
ubrał połacie nieba
od szczytów gór południa
po kres nieznanej północy

magiczna noc spać nie daje
otwiera wrota głębinę wyobraźni
królestwa niezmierzonych myśli
od mądrości po szaleństwa skrajności

świece płoną gdy pisze
niepokój w sercu miewałem
zniknął jakby nigdy nie istniał
choć pamięć go broni w ukryciu

o tempora o mores
uciekam w krainy wschodniej aury
przemierzam starożytność
od Egiptu aż po Persję

wzburzone piaski wielkiej pustyni
zakryły pradawne świątynie
a dziś w noc tą niezwykłą
odkrywają posagi wieczności

ruiny pamiętają władców
wibracje tancerek przy ogniu
widzę te obrazy historii pradawnej
oddany w nurt rozmyślań

pejzaże podążają za mną
od pełni księżyca po blady świt
gdy pierwszy kur zapieje
odejdą w zapomnienie