Droga do arkadii

 w poszukiwaniu drogi do arkadii

przemierzamy bezkres dolin i szlaków
królestwa niezbadanych namiętności
miłości i smutków co w zamian łzy wydają

każdy nasz krok rzeźbi aurę czasoprzestrzeni
paletą barw licznych jak u skrzydeł motyli
z finezją krocząc pochodem ku światłości
smagają nas wichry ku urwisku beznadziei chcą zrzucić

toczymy bitwy wojaże nie znając kresu egzystencji
serce w epicentrum między dobrem a złem kruszeje
w odwiecznym chaosie co rzeczywistość z sobą niesie
odnajdujemy cząsteczki które równowagę przywracają

i tak mijają godziny całe miesiące lata
my wciąż czekamy na zwiastun świtu symbol szczęścia
a nie bez obaw źrenice zamknięte
gdyż każdy z nas wie czym jest życie