Ból

W sercu na dnie skryty ten diament,

oszlifowany ze skaz ludzkiego fermentu

w głębinie, tam na skraju duszy

żal płynie strumieniem do ludzi.

Nie poznany wieszcz ni myśli jego

ukrył na dnie cząsteczkę własnego ja,

wciąż zbuntowany, ale powoli umiera

tak jak mrok spędza z powiek jego.

Pyłem wszak wszyscy jesteśmy

od narodzin świtu, aż po pełnię księżyca,

jeden na polu walki sukces odnosi,

inny z porażką codzienności się godzi.

I choć klepsydra nie każdemu równo odmierza,

tak przyjdzie wszystkim zdać ten rachunek.

Czuję bliskość aniołów, ale i mroku czeluści

to jak iść w trakcie burzy piorunów trzask.

A ja ty, my, oni pośród milionów łez

skąpani w deszczu bez parasola tak podążamy,

pokolenie oceniać będzie za stosy słów

lub brak ich na końcu przy brzegu tęczy.

Tam gdzie wszyscy kiedyś

odnajdziemy własne niebo...

Zdjęcie: Youtube