Stos

 

Zapłonął stos
 milczeniem obcych.

W oczach ich pustka,
co ciszę zatruła.

 

Proroka słów kiedyś słuchali,
 lecz strach przed człowiekiem,

w żyłach paraliż.

 

Prawda płynęła na ustach ich syna,

cień co się nie bał źródła odkrywać.

 

Kryształ ten w sercu, to go zgubiło,
za miłość w darze śmierć tak haniebna.

 

Czymże zawinił? Słowem co w piśmie?
Miodu wszak plastrem tłumy nakarmił.

 

Dla prostych ludzi, tak tych zwyczajnych!
Dziś męczennikiem.

Iskry dopala, a świtem martwym
ranek obudzi w skrzydłach anioła.

 

 

 

 

 

 

 

 

Fotografia: www.asib.pl