Tęsknota

Zbudził mnie szloch,

łez mokrych świt biały.

Dzień karty nieznanej,

wrót nieba otwartych.

Odeszła,

umarła,

tak ona,

jedna,

jedyna,

najdroższa.

Pamięć na epitafium zostawię,

ból w sercu przemilczę,

piasek w klepsydrze przesypię.

Pozostał żal

i fotografie,

promyk uśmiechu

na twarzy swej zostawiłaś,

namiastkę nieba,

łąki kwiatów wonności,

motyli wszak niezliczonych.

Nie jestem sam,

wciąż mam tu Ciebie,

tak wiem

to tylko wspomnienie...

Zdjęcie: GoldWalpapers.com